Ludwik Ksawery Łubiński, autor Ostatniego Mazura, był adwokatem i uczestnikiem Powstania Styczniowego. Przez lata pieśń błędnie utożsamiana była z czasami Powstania Listopadowego. Tradycja mówi o rzekomym balu powstańczym przed bitwą o Olszynkę Grochowską, na którym tańczono „białego mazura”. Wywodzono tę pieśń niekiedy również od czasów księcia Józefa Poniatowskiego, a melodię czasem przypisywano Chopinowi. Pieśń w niezwykłej aranżacji na 5/8 na Koncercie Niepodległości 2011 zaśpiewał Marek Bałata.

Tekst „Ostatni Mazur (1863)”

Jeszcze jeden mazur dzisiaj,
Nim poranek świta,
Czy pozwoli panna Krysia,
Młody ułan pyta.

I niedługo pyta, prosi,
Bo to w polskiej ziemi,
W pierwszą parę ją unosi,
A sto par za niemi.

Ułan szepce pannie w uszko
I ostrogą dzwoni:
Pannie tłucze się serduszko
I liczko się płoni.

Cyt serduszko, nie płoń liczka,
Bo ułan niestały!
Już za borem wre potyczka,
Słychać pierwsze strzały.

Słychać strzały, głos pobudki,
Dalej! Na koń! Hura!
Lube dziewczę porzuć smutki,
Dokończmy mazura!

Jeszcze jeden raz dokoła!
Jeden uścisk bratni!
Na koń wsiadać trąbka woła —
Mazur to ostatni.